From Wikipedia, the free encyclopedia
• Have questions? Find out how to ask questions and get answers. •
Buddhism in Thailand is largely of the Theravada school. Nearly 95% of Thailand's population is Buddhist of the Theravada school, though Buddhism in this country has become integrated with folk beliefs such as ancestor worship as well as Chinese religions from the large Thai-Chines population. [1] Buddhist temples in Thailand are characterized by tall golden stupas, and the Buddhist architecture of Thailand is similar to that in other Southeast Asian countries, particularly Cambodia and Laos, with which Thailand shares cultural and historical heritage
Historical of Buddhism in Thailand background
Thai Buddhism was based on the religious movement founded in the sixth century B.C. by Siddhartha Gautama Sakyamuni, later known as the Buddha, who urged the world to relinquish the extremes of sensuality and self-mortification and follow the enlightened Middle Way. The focus of this religion is on man, not gods; the assumption is that life is pain or suffering, which is a consequence of craving, and that suffering can end only if desire ceases. The end of suffering is the achievement of nirvana (in Theravada Buddhist scriptures, nibbana), often defined as the absence of craving and therefore of suffering, sometimes as enlightenment or bliss.
By the third century B.C., Buddhism had spread widely in Asia, and divergent interpretations of the Buddha's teachings had led to the establishment of several sects. The teachings that reached Ceylon (present-day Sri Lanka) were given in a final written form in Pali (an Indo-Aryan language closely related to Sanskrit) to religious centers there in the first century A.D. and provided the Tipitaka (the scriptures or "three baskets"; in Sanskrit, Tripitaka) of Theravada Buddhism. This form of Buddhism reached what is now Thailand around the sixth century A.D. Theravada Buddhism was made the state religion only with the establishment of the Thai kingdom of Sukhothai in the thirteenth century A.D.
The details of the history of Buddhism in Thailand from the thirteenth to the nineteenth century are obscure, in part because few historical records or religious texts survived the Burmese destruction of Ayutthaya, the capital city of the kingdom, in 1767. The anthropologist-historian S.J. Tambiah, however, has suggested a general pattern for that era, at least with respect to the relations between Buddhism and the sangha on the one hand and the king on the other hand. In Thailand, as in other Theravada Buddhist kingdoms, the king was in principle thought of as patron and protector of the religion (sasana) and the sangha, while sasana and the sangha were considered in turn the treasures of the polity and the signs of its legitimacy. Religion and polity, however, remained separate domains, and in ordinary times the organizational links between the sangha and the king were not close.
Among the chief characteristics of Thai kingdoms and principalities in the centuries before 1800 were the tendency to expand and contract, problems of succession, and the changing scope of the king's authority. In effect, some Thai kings had greater power over larger territories, others less, and almost invariably a king who sought successfully to expand his power also exercised greater control over the sangha. That control was coupled with greater support and patronage of the ecclesiastical hierarchy. When a king was weak, however, protection and supervision of the sangha also weakened, and the sangha declined. This fluctuating pattern appears to have continued until the emergence of the Chakkri Dynasty in the last quarter of the eighteenth century.
By the nineteenth century, and especially with the coming to power in 1851 of King Mongkut, who had been a monk himself for twenty-seven years, the sangha, like the kingdom, became steadily more centralized and hierarchical in nature and its links to the state more institutionalized. As a monk, Mongkut was a distinguished scholar of Pali Buddhist scripture. Moreover, at that time the immigration of numbers of Mon from Burma was introducing the more rigorous discipline characteristic of the Mon sangha. Influenced by the Mon and guided by his own understanding of the Tipitaka, Mongkut began a reform movement that later became the basis for the Dhammayuttika order of monks. Under the reform, all practices having no authority other than custom were to be abandoned, canonical regulations were to be followed not mechanically but in spirit, and acts intended to improve an individual's standing on the road to nirvana but having no social value were rejected. This more rigorous discipline was adopted in its entirety by only a small minority of monasteries and monks. The Mahanikaya order, perhaps somewhat influenced by Mongkut's reforms but with a less exacting discipline than the Dhammayuttika order, comprised about 95 percent of all monks in 1970 and probably about the same percentage in the late 1980s. In any case, Mongkut was in a position to regularize and tighten the relations between monarchy and sangha at a time when the monarchy was expanding its control over the country in general and developing the kind of bureaucracy necessary to such control. The administrative and sangha reforms that Mongkut started were continued by his successor. In 1902 King Chulalongkorn (Rama V, 1868-1910) made the new sangha hierarchy formal and permanent through the Sangha Law of 1902, which remained the foundation of sangha administration in modern Thailand.
Influences
Three major forces have influenced the development of Buddhism in Thailand. The most visible influence is that of the Theravada school of Buddhism, imported from Sri Lanka. While there are significant local and regional variations, the Theravada school provides most of the major themes of Thai Buddhism. By tradition, Pāli is the language of religion in Thailand. Scriptures are recorded in Pāli, using either the modern Thai script or the older Khom and Tham scripts. Pāli is also used in religious liturgy, despite the fact that most Thais understand very little of this ancient language. The Pāli Tipitaka is the primary religious text of Thailand, though many local texts have been composed in order to summarise the vast number of teachings found in the Tipitaka. The monastic code (Patimokkha) followed by Thai monks is taken from the Pāli Theravada—something that has provided a point of controversy during recent attempts to resurrect the bhikkhuni lineage in Thailand.
The second major influence on Thai Buddhism is Hindu beliefs received from Cambodia, particularly during the Sukhothai period. Vedic Hinduism played a strong role in the early Thai institution of kingship, just as it did in Cambodia, and exerted influence in the creation of laws and order for Thai society as well as Thai religion. Certain rituals practiced in modern Thailand, either by monks or by Hindu ritual specialists, are either explicitly identified as Hindu in origin, or are easily seen to be derived from Hindu practices. While the visibility of Hinduism in Thai society has been diminished substantially during the Chakri dynasty, Hindu influences, particularly shrines to the god Brahma, continue to be seen in and around Buddhist institutions and ceremonies.Folk religion—attempts to propitiate and attract the favor of local spirits known as phi—forms the third major influence on Thai Buddhism. While Western observers (as well as urbane and Western-educated Thais) have often drawn a clear line between Thai Buddhism and folk religious practices, this distinction is rarely observed in more rural locales. Spiritual power derived from the observance of Buddhist precepts and rituals is employed in attempting to appease local nature spirits. Many restrictions observed by rural Buddhist monks are derived not from the orthodox Vinaya, but from taboos derived from the practice of folk magic. Astrology, numerology, and the creation of talismans and charms also play a prominent role in Buddhism as practiced by the average Thai—topics that are, if not proscribed, at least marginalized in Buddhist texts.
Additional, more minor influences can be observed stemming from contact with Mahayana Buddhism. Early Buddhism in Thailand is thought to have been derived from an unknown Mahayana tradition. While Mahayana Buddhism was gradually eclipsed in Thailand, certain features of Thai Buddhism—such as the appearance of the bodhisattva Lokesvara in some Thai religious architecture, and the belief that the king of Thailand is a bodhisattva himself—reveal the influence of Mahayana concepts. The only other bodhisattva prominent in Thai religion is Maitreya; Maitreya is called (Thai: พระสังกัจจายน์), from a verb meaning to beam, emit, radiate, broadcast. Statues of Phra Sangkrachai can be found in most Thai Buddhist temples and on amulets as well. Thais sometimes pray to be reborn during the time of Maitreya, or dedicate merit from worship activities to that end.
In modern times, additional Mahayana influence has stemmed from the presence of Chinese immigrants in Thai society. While some Chinese have "converted" to Thai-style Theravada Buddhism, many others maintain their own separate temples in the East Asian Mahayana tradition. The growing popularity of the goddess Kuan Yin in Thailand (a form of Avalokitesvara) may be attributed to the Chinese Mahayanist presence in Thailand
บุญอันเกิดจากการให้ทาน
เมื่อถวายของแด่พระภิกษุสงซ์ หรือให้สิ่งของแก่ใคร ไม่ว่าจะเป็นของแก่พ่อแม่ พี่น้อง ญาติมิตร แม้เอาข้าวให้หมากิน เอาอาหารโยนให้ปลากิน เอาเศษอาหารโปรยให้มดกินยณะนั้นจะ เกิดกระแสบุญเห็นแสงเรืองรองแผ่ออกจากตัวผู้ให้ทันที และเพียงไม่กี่วินาทีแสงน้จะพุ่งหายไปเบื้องบนแล้วสะสม เป็นกองบุญของผู้ให้อยู่บนเทวโลก ดังนั้น จึง *****ขอเน้นยำว่าหลักสำคัญที่สุดว่ายณะของหลุดจากมือเมื่อใส่บาตร /ถวายของให้สงฆฆ์ หรือให้ของแก่ใครก็ตาม เราต้องอธิษฐานจิตแผ่บุญในทันที อย่ามัวไปรอแผ่บุญตอนพระสวด "ยถาสัพพี " ***** เนื่องจากการแผ่ให้ตอนพระยถา อย่างที่เคยปฏิบัติกันมานั้นผิด เพราะกระแสบุญได้เลือนจาง หายไปอยู่ในสวรรค์หมดแล้ว ต้องคิดแผ่บุญในทันทีทันใดว่า "บุญนี้จงเป็นของเทวดาผู้รักษาตัวข้า หรือ บุญนี้จงเป็นของเจ้ากรรมนายเวรของข้า หรือ บุญนี้จงเป็นของเทวดา ภูต - ผี -ปิศาจ-ครุฑ-นาค-ยักษ์ ที่สุตย์อยู่ในสถานที่เรือกสวนไร่นา หรือเคหะหถานบ้านเรือนของข้าเป็นต้น ขึ้นอยู่กับว่าเราต้องการแก้ไขปัญหากลัดกลุ้มในเรื่องไหน "
บุญอันเกิดจากภาวนา
ให้อธิฐานก่อน เช่นว่า ขอบุญที่จะเกิดจากการภาวนาต่อไปน้ภาวนาได้เลย หลังจากเลิกภาวนาก็ให้อุทิศบุญนี้ไปอีกครั้งหนึ่ง บุญที่เกิดจากการภาวนานี้จะมีพลานุภาพแรงยิ่งกว่าบุญจากการให้ทานมาก ฉะนั้นพวกภูตผีชั้นตำมักจะรับไม่ค่อยได้ เราต้องเปิดช่องไว้ก่อนภาวนาเขาจะเตรียมรับตามกำลังความสามารถของตนเอง เพราะถ้าหากจะให้เหมาะสมมารับ เขาจะรับไม่ได้เนื่องจากกำลังจิตของเขาไม่แข็งแรงพอ หากเราอธิษฐานเปิดให้เขาเตรียมตัวไว้ก่อน ก็เหมือนกับเปิดก๊อกน้ำออกค่อย ๆ ใครมีภาชนะน้อยก็เอามาตวงรับตามกำลังที่เขามี แต่สำหรับเทวดาบุญหนักศักดิ์ใหญ่ท่านสามารถรับบุญใหญ่หลังภาวนาได้อยู่แล้ว เปรียบเหมือนท่านมีโอ่งมีถังขนาดใหญ่สำหรับรองรับน้ำที่พุ่งจากท่อดับเพลิงนั่นเอง
บุญอันเกิดจากการรักษาศีล
การทำบุญด้วยการตั้งใจรักษาศีล ก็ย่อมเกิดบุญกุศลขึ้นเช่นกันทุกครั้งที่ระลึกถึงศีลที่ตัวเองรักษาดีแล้ว ไม่ด่างพร้อย ก็สามารถอธิษฐานส่งบุญได้ว่า"บุญที่ข้าพเจ้าได้รักษาศีลนี้ จึงถึงแก่............."
หรือในการทำความดีทุกอย่าง เช่นแม้แต่การพูดให้เขาได้สติคิดดี การช่วยเหลือคน การได้ทำประโยชน์ส่วนรวม ย่อมก่อให้เกิดความปิติดีใจ นั่นแหละคือบุญ ให้รีบส่งบุญถึงผู้ที่เราต้องการให้บุญทันที
การเบิกบุญ
การเบิกบุญเก่าที่เคยสั่งสมแต่อดีตมาใช้ บุญที่เราทำไว้แล้วมีมากมายที่สะสมอยู่ในสรวงสวรรค์ทั้งที่ได้ทำไว้แต่ปางก่อนหรือได้ทำไว้ในชาตินี้ เราสามารถเบิกบุญนั้นมาแจกจ่ายอุทิศให้แก่ผู้อยู่ในโลกวิญญาณได้ เหมือนเรามีเงินเก็บในธนาคารเราก็ใช้บัตรเอทีเอ็มกดเบิกเงินออกมาใช้จ่าย แตการเบิกบุญนั้นที่สำคัญลืมไม่ได้เลยคือ ต้องอาศัยอำนาจพระรัตนตรัยขึ้นนำก่อนเสมอ คือ ให้ตั้งจิตคิดอธษฐานว่า "ด้วยอำนาจของพระพุทธเจ้า ด้วอำนาจแห่งพระธรรม ด้วยอำนาจแห่งพระสงฆ์ จงดลบันดาลให้บุญของข้าพเจ้าที่ทำมาในอดีตจนถึงปัจจุบันถึงแก่......................." จะให้ใครก็คิดนึกให้เอาเอง การเบิกบุญแจกจ่ายนี้สามารถให้ได้ทุกที่ทุกเวลลาเมื่อนึกขึ้นได้ ไม่วาจะยืน เดิน นั่ง นอน กิน ดื่ม อุจจาระ ปัสสาวะอยู่ก็ตามแจกต่ายน้สามารถให้ได้ทุกที่ทุกเวลาเมื่อนึกขึ้นได้ ไม่ว่าจะยืน เดิน นั่ง นอน กิน ดื่ม อุจจาระ ปัสสาวะอยู่ก็ตาม
นานาปัญหาเคราะห์กรรมแห้ได้ด้วยบุญ
ท่านที่ทุกข์ทรมานด้วยโรคภัยไข้เจ็บต่าง ๆ โรคภัยไข้เจ็บ ปัญหาสุขภาพต่าง ๆ ที่เกิดกับตัวเรานั้นสืบเนื่องจากการกระทำของเจ้ากรรมนายเวรผู้เคียดแนชิงชัง พระพุทธเจ้าตรัสว่า ผู้ฆ่าสัตว์ย่อมอายุสั้นผู้เบียดเบียนสัตว์ย่อมมีสุขภาพไม่ดี เชื้อโรคร้ายแรงต่าง ๆ ที่มีอยู่ในร่างกาย ก็ล้วนแต่เป็นเจ้ากรรมนายเวรทั้งนั้น โรคที่เรื้อรังร้านแรงการรักษาด้วยวิธีการกินยา ฉีดยาเข้าไปฆ่าทำลายเขา หรือการใช้พลังจิต อำนาจสมาธิอย่างใด ๆ เข้าไปขับไล่ นอกจากการรักษาที่ขาดเมตตาปราณีอย่างรู้เท่าไม่ถึงการณ์แล้ว ขณะเดียวกันก็ยิ่งทำให้เหล่าเจ้ากรรกมนายเวรยิ่งทวีความพยาบาทเคียดแค้นผู้ป่วยมากขึ้นไปอีก หลายโรคจึงหมดหนทางเยียวยา ผู้ป่วยต้องจมอยู่กับทุกข์เวทนาไปต่าง ๆ นานา จะตายก็ไม่ให้ตาย จะหายก็ไม่ให้หาย ทรัพย์สินที่มีก็พินาศไปกับค่ารักษา ทุกข์ทั้งคนป่วยทุกข์ทั้งคนที่เป็นญาติ ๆ เป็นบริวาร ในที่สุดหลายรายต้องจบชีวิตลงไปอย่างน่าเสียดาย ทั้งๆ ที่มีทางเลือก ทั้ง ๆ ที่มีโอกาส ทั้งๆ ที่มีบุญอยู่ก็มากมายแต่ไม่รู้จักเบิกมาล้างแค้น
ให้แก่เขา ดังนั้น การเยียวยารักษาที่ถูกต้อง ต้องโอนบุญ-เบิกบุญไปให้ เฉพาะเจาะจงแก่เจ้ากรรมนายเวรที่กำลังทำให้เกิดอาการเจ็บป่วยนั้น ( อย่าไปบอกว่าให้แก้เจ้ากรรมนายเวรทั้งหลายยยย.....เหมือนอย่างที่เคยทำ ) และให้แก่เทวดาผู้รักษาตัวเราไปในขณะเดียวกัน การอธิษฐานเบิกบุญเก่าอุทิศให้เจ้ากรรมนายเวรที่รบกวนควรทำวันละหลาย ๆ ครั้งจนเขาพอใจจ อาการป่วยของเราจะหายเร็วขึ้น
วิธีการให้บุญแก้เจ้ากรรมนายเวรควรทำดังนี้เป็นตัวอย่าง เช่น ผู้ที่ป่วยด้วยมะเร็งปอดก็ส่งโอนบุญอย่างเฉพาะเพาะจงว่า " บุญนี้ให้แก่เจ้ากรรมนายเวรที่ก่อให้เกิดการเจ็บป่วยมะเร็งตรงปอด ฯลฯ ( สุดแต่มะเร็งหรือเป็นอะไร ) พวกเช้อมะเร็งเมื่อได้รับบุญแล้วขอให้เจ้ามีชีวิตที่ดีขึ้น มีภพภูมิที่สนูงขึ้นจงหลุดจากภาวะชีวติชั้นตำเดี๋ยวนี้ เมื่อเราหารแล้ว เราจะทำบุญให้แก่พวกเจ้า ส่งชีวิตของพวกเจ้าให้สูงขึ้นเรื่อย ๆ พวกเจ้าจงเลิกจองเวรจองกรรมในเราเสียที่ ตั้งแต่นี้ เราจะตั้งตนอยู่ในศีลในธรรม เลิกการเบียดเบียนเข่นฆ่าชีวิตสัตว์อื่น ขอส่งบุญที่เกิดจากการรักษาศีลแก่เจ้าด้วย "
